[Undertale aus] ดวงดาวนำพา

สวัสสดีทุกคน ไรท์ เจ้าเก่าเจ้าเดิมพร้อมเปิดนิยาย ดอม อันเดอร์ เทล ใหม่จ้า บอกเลยไรท์ ติ่งอันเดอร์เทลมาก ชอบครั่งไคล้ เเซนส์สุดๆ มีนิยายเกี่ยยกับเเซนส์ที่เเต่งเอาไว้…้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้้เเต่ เเอคเค้าเก่าผมจำรหัดไม่ได้ กู้ก็ไม่ได้อีกเลย …ปล่อยเทขอโมษ สำหรับใครหลายๆคนที่ติดเรื่องนั้นด้วยนะครับเเละผมมาเเต่งเรื่องใหม่ เเทนเลย เผื่อใครลืมนิยายเก่าผมเดียวจะขึ้นรูปให้นะครับ สำหรับเรื่องนี้ ผมปล่อยเท เรียบร้อยงับ--

นี  เธอคือหญิงสาวธรรมดาๆที่มีครอบครัวที่ไม่ได้ สนับสนุนเธอจนกระทั่งวันหนึ่งเธอได้หนีออกจากบ้านหลังจากที่ทางบ้านของเธอนั้นได้ทำร้ายจิตใจของเธอเป็นอย่างมากจนเธอหนีออกจากบ้านและใช้ชีวิตด้วยตัวเองและเรียนต่อจนถึงมหาวิทยาลัยที่เธอใฝ่ฝัน…แต่เธอไม่รู้เลยว่า ในวันที่เธอขอพร จาก ดวงดาว….คำขอที่เธอขอจากดวงดาวนั้นก็ได้สัมฤทธิ์ผลทำให้เธอถูกดูดเข้ามาในมิติอื่น เพื่อได้พบกับตัวละครที่เธอชอบมากที่สุดนั่นก็คือ ‘Sans’

.

.

.

.

---

---

«You've heard the legend about making a wish on the stars, right? You've made a wish on the stars…I'd say if you Blessings on the full moon Your dreams will come true…and of course I'm not lying……»

คุณเคยได้ยินตำนานเกี่ยวกับการขอพรบนดวงดาวใช่ไหม คุณเคยขอพรบนดวงดาว…ฉันจะบอกว่าถ้าคุณ ขอพรในวันพระจันทร์เต็มดวง ความฝันของคุณจะเป็นจริง…และแน่นอนว่าฉันไม่ โกหก……

«Because I made a wish and it came true…»

เพราะผมขอพรไว้แล้วมันก็เกิดขึ้นจริง

---

---

ท่ามกลางโลกแห่งความเป็นจริงที่เต็มไปด้วยกฎเกณฑ์และความคาดหวังจากครอบครัว ฉันกลับมีโลกส่วนตัวที่สร้างขึ้นจากความหลงใหลในสิ่งที่หลายคนมองว่า “ไร้สาระ” อย่างการหลงรักตัวละครในเกม แม้ว่าการมีความฝันและหลงใหลเช่นนี้อาจดูแตกต่างหรือถูกวิจารณ์จากคนรอบข้าง แต่สำหรับฉัน มันคือโลกที่ทำให้ฉันมีความสุขและรู้สึกมีตัวตน

“แซนส์…” ฉันพูดขึ้นเบา ๆ เพียงเพื่อให้ตัวเองได้ยิน หัวใจของฉันเต้นรัวอย่างแรงทุกครั้งที่มองดูหน้าจอ เหมือนกับว่าตัวละครนี้สามารถสร้างโลกอีกใบหนึ่งให้ฉันหลบหนีไปได้ แม้แค่ชั่วขณะหนึ่งก็ตาม

“กรี๊ดยยยยยยยนยย เเซนส์~~~~~~ อย่างหล่า อ้ายยยยยยยย”

ท่ามกลางชีวิตประจำวันของฉัน กำลังอยู่ในช่วงเวลาแห่งความเพ้อฝันอย่างแท้จริงเเละมันจะไม่มีวันหยุดลงได้ ฉันนั่งอยู่ที่โต๊ะท่ามกลางเสียงเพลง ของคอมพิวเตอร์ มองดูภาพ ของ เเซนส์ ซึ่งเป็นตัวละครที่เธอชื่นชมอย่างครั่งรักเป็นอย่างมาก ด้วยแววตาที่ครั่งรักอย่างปิดไม่อยู่ มือค่อนๆกดภาพลงบนริมฝีปากของตัวเอง และจูบลงคอมพิวเตอร์….อย่างอารมณ์ดี

ราวกับติดอยู่ในฝันกลางวันอันแสนสุข ริมฝีปากของฉัน โค้งเป็นรอยยิ้มอันอ่อนโยน “โอ้ แซนส์ อ้า ไม่รู้หรอว่าฉันรักคุณมากแค่ไหน หลงรักตัวละครเกม อย่างบ้าคลั่ง ใครจะคิดล่ะ” เธอรำพึงดัง ๆ เสียงของเธอกระซิบเบา ๆ เพราะไม่อยากให้คนอื่นในบ้านได้ยิน

ในห้องอันเงียบสงบ ฉันปล่อยความรู้สึกทั้งหมดออกมาอย่างไร้การปิดบัง แม้ว่ามันจะถูกส่งไปยังตัวละครในจินตนาการ แต่สำหรับฉัน ความรักนี้มีความหมายเป็นพิเศษ มันคือความรักที่เป็นไปไม่ได้ราวกับเพ้อฝันไป

แต่ในขณะที่หัวใจของฉัน ด้วยช่วงเวลาที่แปลกประหลาดนี้ ความเป็นจริงก็กลับมาพังทลายอีกครั้งพร้อมกับการหยุดชะงัก ด้วยเสียงของผู้คนรอบตัวฉัน (ซึ่งน่าจะเป็นสมาชิกในครอบครัว) ดังก้องไปทั่วกำแพง ตะโกนเรียกออกมาด้วยความดังมากๆลั่นบ้าน ทำให้ฉันได้สติจาก ความฝันและทำลายช่วงเวลาความสุขของฉัน ที่เธอสร้างขึ้นในชั่วขณะหนึ่ง พังย่อยยับ

แม้ว่าต้องเผชิญกับเสียงด่าทอของคนในครอบครัว หรือคนจากโลกภายนอก แต่ความรักของฉัน ก็ยังคงไม่สั่นคลอน ฉันเหลือบมองไปยังความสับสนวุ่นวาย มีรอยยิ้มที่รู้ดีปรากฏบนริมฝีปาก“ความรักก็คือความรักใช่ไหม ไม่ว่าจะแหวกแนวแค่ไหนก็ตาม” เธอรำพึงกับตัวเอง

แต่ในใจ ความหลงใหลที่นีมีต่อแซนส์เป็นแหล่งของความสุขและความอบอุ่น เป็นสิ่งเตือนใจว่าบางครั้งแม้จะอยู่ท่ามกลางความสับสนวุ่นวาย การค้นหาความปลอบใจและความสุขด้วยวิธีที่เรียบง่ายและเต็มไปด้วยจินตนาการที่สุด…

     ขณะที่นีลงบันไดและหา…ครอบครัวของฉันอยู่ข้างล่าง ช่วงเวลาส่วนตัวของเธอกับภาพลักษณ์ของแซนส์ก็ดูเหมือนจะจะจบลง… เสียงของครอบครัวพ่อเเม่ เเละพี่น้องของฉัน… เเต่เจะทำอะไรได้ …เขาเป็นพี่น้องและเป็นครอบครัวของฉันนี่นา 

     อย่างไรก็ตาม แล้วเมื่อฉันเข้าไปหาพวกเขา บรรยากาศก็เปลี่ยนไป เสียงของพวกเขาดูเหมือนจะแสดงความรังเกลียจและด่าฌะอตักเตือนฉัน ไม่หยุดปาก

    ท่ามกลางเสียงที่หมุนวนรอบตัวฉัน ฉันบอกได้ทันทีว่าตอนนี้ว่าตัวเองตกเป็นเป้าหมายของ บทสนทนาเหล่านี้…. 

"แกควรเลิกสนใจอะไรพวกนี้ได้แล้ว อยู่กับโลกความจริงดีกว่า!" “มันไร้สาระ “ “การจมอยู่กับจินตนาการเหล่านี้มันมันไม่ได้มีประโยชน์อะไรสำหรับแกเลยมึงควรที่จะ เลิกดูซะของไร้สาระพวกนั้นได้แล้วจับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงสักที!! ” "ฉันกลัวว่าคนอื่นจะหาว่าพวกเราบ้าเหมือนแกนั่นแหละ” 

     คำพูดเหล่านั้นเหมือนดาบที่กรีดลึกลงไปในหัวใจ ฉันรู้สึกถึงความไม่เข้าใจและการถูกตัดสินที่ทำให้เจ็บปวด แต่ถึงแม้จะเจอกับคำวิจารณ์อันแสนโหดร้าย เเต่ฉันก็ยัง ก็ยังยืนหยัดในความรักของตัวเอง เพราะรู้ว่าความหลงใหลนี้เป็นส่วนหนึ่งของสิ่งที่ทำให้ฉันเป็นฉัน  เเต่มันรู้สึกน้อยใจ รู้สึกถึงความคับข้องใจและความเปราะบางผสมปนเปเมื่อ ถูกตราหน้าว่า "บ้า" มันรู้สึกเสียใจ…ทำไมฉันต้องเกิดมาในครอบครัวนี้ด้วยกันนะ

     ทว่าแม้จะเผชิญกับความคิดเห็นมากมาย ความมุ่งมั่นของ ฉันก็ยังคงมั่นคง แม้ว่าโลกรอบตัวเธออาจจะมองข้ามความหลงใหลในตัวละครในนิยายของเธอ แต่เธอก็รู้ว่าสิ่งนี้ทำให้เธอมีความสุขและสบายใจ

"มันอาจจะดูไร้สาระสำหรับคนอื่น แต่สำหรับฉัน มันคือความสุข และฉันคิดว่านั่นแหละคือสิ่งที่สำคัญที่สุด" ฉันพูดออกไปอย่างมั่นคง

ในห้องนั้น ความเงียบเข้ามาครอบคลุมชั่วขณะหนึ่ง ความเห็นที่ขัดแย้งแขวนอยู่ในอากาศ ฉันรู้ดีว่าความสุขของตัวเองไม่จำเป็นต้องสอดคล้องกับความคาดหวังของใครอื่น

 ด้วย…ความปรารถนาอันเงียบสงบ เเละฉันก็ได้กลับมายังห้อฝของตัวเองพรางนั่งลงที่พื้น

ห้องตกอยู่ในความเงียบชั่วขณะทุกอย่างมันไม่ได้ขึ้นอยู่กับสงคมฉันน่ะ อยากเป็นตัวของตัวเอง ….เเต่…มันไม่ใช่สำหรับครอบครัวของฉัน ครอบครัวของฉันนั้นเป็นพวกหัวโบราณและมันคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้ฉันกลายเป็นคนที่ต้องเก็บกด…เรื่องราวที่มีแต่ดราม่าพวกนี้มันจะจบลงตอนไหนกันนะ…?

« เเซนส์ ….ถ้า…มีตัวตนอยู่จริงๆ ก็คงจะดี …..ก็คงดีฉันอยากจะไปพบ เเซนส์จัง »